خواندن ندارد

توی آن روزهای سیاه برای رفیقم نوشته بودم: «اگه قرار نیست خوب شه، کاش لااقل راحت شه». چطور توانسته بودم؟

انگار به برق وسط چشم‌هایمان شلیک کرده‌اند.

یک نفر که زورش خیلی بیشتر است، بردارد قصه‌ی این روزهایمان را بنویسد. کلمه به کلمه، با اسم‌های مستعار و سخت. درباره‌ی مردمی که سنگ به شکم‌هایشان بسته بودند و عوض خون، توی رگ‌هایشان زهر جاری بود.